تلسکوپ فضایی هابل از یک کهکشان کوتوله غیرعادی به نام NGC۱۱۵۶ عکس گرفته است. این کهکشان نه مارپیچ و نه بیضوی است.
خبرگزاری مهر
.
علمی
. 1401/06/13
اخبار مشابه
در این قسمت می‌توانید اخبار مشابه به این خبر را مشاهده
نمایید.
داده‌های موجود در این تصویر طی یک سرشماری از کیهان نزدیک به نام Every Known Nearby کهکشان با هدف رصد همه کهکشان‌ها در ۱۰ مگاپارسک یعنی ۳۲.۶ میلیون سال نوری که تلسکوپ تاکنون از آنها بازدید نکرده است، گرفته شده است.
ظاهراً یک سحابی گازی غنی از کربن، CW Leonis را احاطه کرده است. علت پیچیدگی سحابی ناشناخته است، اما هندسه لایه‌ها و کمان‌های آن مطمئناً جالب و جذاب است. این تصویر که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده، جزئیات این پیچیدگی را نشان می‌دهد.
این کهکشان با نام «UGC 11860»، تقریباً در فاصله 184 میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی اسب بزرگ قرار دارد. این کهکشان مارپیچی مانند کهکشان راه شیری است که بازوهایی دارد و از ناحیه مرکزی متراکم و درخشان آن انحنا دارند.
داده‌های این تصویر از یک پروژه رصدی به نام «Monsters in the Making» گرفته شده‌اند که از دو ابزار هابل برای رصد پنج خوشه کهکشانی استثنایی در طول موج‌های چندگانه استفاده می‌کند.
کهکشان UGC ۱۱۸۶۰ در فاصله ۱۸۴ میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی «اسب بزرگ» (Pegasus) قرار دارد و ظاهر بدون مشکل آن فریبنده است. این کهکشان اخیرا میزبان یک انفجار ستاره‌ای پرانرژی و تقریبا غیرقابل تصور بود.
ستاره‌هایی که در بازو‌های کهکشانی یک کهکشان مارپیچی قرار دارند، دائما در اطراف هسته کهکشان می‌چرخند و ستاره‌هایی که بیرون از بازو‌ها قرار گرفته‌اند، کندتر از ستاره‌هایی حرکت می‌کنند که به مرکز کهکشان نزدیک هستند. بازو‌های کهکشان گرداب، کارخانه‌های ستاره‌زا پر از گاز هیدروژن و غبار هستند و خوشه‌هایی از ستاره‌های جدید را ایجاد می‌کنند.
تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه فضایی هرشل و همچنین آرایه میلی متری/زیر میلی متری بزرگ آتاکاما (ALMA) نیز پیش از این تصاویر واضحی از بیرونی‌ترین کمربند این ستاره گرفته بودند. با این حال، هیچ یک از آنها هیچ ساختاری در داخل آن را آشکار نکرده بودند. کمربندهای داخلی برای اولین بار توسط وب و در نور مادون قرمز آشکار شد.
این کهکشان عدسی، یک «کهکشان سیفرت» (Seyfert galaxy) به شمار می‌رود. کهکشان سیفرت، یک نوع هسته کهکشانی فعال است که نسبت به سایر هسته‌های کهکشانی فعال، نور کمتری دارد. کهکشان‌های سیفرت معمولا بیشتر از بقیه قسمت‌های کهکشان میزبان نمی‌درخشند. بنابراین، کهکشان احاطه‌کننده آنها به وضوح قابل مشاهده است. انواع دیگر هسته‌های کهکشانی فعال آن قدر تشعشع می‌کنند که رصد کهکشان میزبان آنها تقریبا غیرممکن است.
«پیتر ون داکوم» (Pieter van Dokkum)، پژوهشگر «دانشگاه ییل» (Yale University) گفت: ما باور داریم که در ورای این سیاه‌چاله، یک رد پا را می‌بینیم که برای ایجاد آن، گاز سرد می‌شود و می‌تواند ستاره‌ها را تشکیل دهد. بنابراین، ما به شکل‌گیری ستاره‌ای نگاه می‌کنیم که به دنبال سیاه‌چاله حرکت می‌کند. آنچه ما می‌بینیم، پیامد‌های آن است. مانند رد پشت یک کشتی، ما دنباله پشت سیاه‌چاله را می‌بینیم.
تلسکوپ فضایی «هابل» تصویر خیره‌کننده‌ای از پیامد انفجار «ابر نو اختر» نوع ۲ در کهکشان مارپیچی «یوجی‌سی ۲۸۹۰» در فاصله ۳۰ میلیون سال نوری از زمین ثبت کرده است.
خبرگزاری مهر
.
علمی
. 1402/01/14
مواد درخشان و پوشش گازی این سحابی سیاره‌ای ناشی از سیارات نیست، بلکه لایه‌های بیرونی رانده‌شده از یک ستاره درحال مرگ است که زمانی شبیه به خورشید بوده و اکنون به شکل یک روزنه کوچک نور در مرکز سحابی دیده می‌شود.
در تصاویری که هابل در نوامبر ۲۰۲۲ از اورانوس ثبت کرده، قطب شمالی این سیاره، از دایره بزرگ سفید رنگی پوشیده شده که ناشی از یک مه غلیط فتوشیمیایی است و شبیه به مه و دودی است که بر فراز شهر‌های زمین دیده می‌شود. طبق گفته ناسا، در عین حال چندین طوفان هم در نزدیکی لبه این دایره به وضوح قابل رویت است.
یک ستاره‌شناس کهنه کار ظرف مدت یک سال با استفاده از مشاهدات زحل با تلسکوپ فضایی هابل ناسا و کاوشگر بازنشسته کاسینی و همچنین فضاپیما‌های وویجر ۱ و ۲ و کاوشگر فرابنفش بین‌المللی به این موضوع پی برد.
تلسکوپ فضایی هابل عکسی از یک هیولای دریایی کهکشانی به‌نام JO201 را ثبت کرده که این کهکشان را به‌همراه گاز و غبار اطراف آن به‌نمایش می‌گذارد.
اخیرا تلسکوپ فضایی هابل، باب جدیدی برای بحث درباره سیاره زحل گشوده است. زمان‌هایی از سال زحلی و در حوالی اعتدال‌ها هستیم، زمانی که لکه‌های شعاعی مرموز، مانند پره‌های یک چرخ، در سراسر حلقه‌های سیاره ظاهر می‌شوند.
این سه کهکشان برخورد کننده که ستاره شناسان آن را با نام SDSSCGB ۱۰۱۸۹ می‌شناسند یک ترکیب به نسبت نادر از سه کهکشان بزرگ ستاره ساز است که در فاصله تنها حدود ۵۰ هزار سال نوری از یکدیگر قرار دارند.
در خوشه‌های غول‌پیکر که از صد‌ها یا هزاران کهکشان تشکیل شده‌اند، تعداد بی‌شماری ستاره، مانند روح‌های سرگردان واقع شده‌اند که نور شبح گونه‌ای از خود ساطع می‌کنند. این ستاره‌ها از نظر گرانشی به هیچ یک از کهکشان‌ها در خوشه‌ها متصل نیستند.
در حالی که تلسکوپ فضایی جیمز وب اخیرا در مرکز توجه قرار دارد، کار تلسکوپ فضایی هابل همچنان تاثیرگذار است. این بار تصاویری از کهکشان «NGC ۶۹۵۶» یک نمونه تقریبا کامل از کهکشان میله‌ای ارسال کرده که در فاصله ۲۱۴ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.
تصویر هفته که توسط محققانی که با این تلسکوپ فضایی کار می‌کنند منتشر شده، خیره‌کننده است و خوشه باز ان‌جی‌سی ۶۵۳۰ (NGC ۶۵۳۰) را نشان می‌دهد. این خوشه که از هزاران ستاره تشکیل شده در هاله‌ای از غبار فرو رفته و بخش کوچکی از سحابی عظیم و زیبای مرداب را تشکیل می‌دهد.
دانشمندان بر این باورند که این ابر درخشان متشکل از مواد، یک ستاره نوترونی به‌سرعت در حال چرخش را پنهان می‌کند. این ستاره نوترونی در زمانی ایجاد شده است که هسته ستاره پرجرم در حال انفجار، تحت فشار شدید گرانش خود به داخل دچار فروپاشی شده است.
ناسا و آژانس فضایی اروپا به تازگی تصویر جدید هابل را از Arp-Madore ۴۱۷-۳۹۱ منتشر کرده که یک برخورد عجیب کهکشانی در فاصله ۶۷۰ میلیون سال نوری از زمین است.
آینه عظیم تلسکوپ فضایی جیمز وب از گرانش یک خوشه کهکشانی برای نگاهی به یک کهکشان شناخته شده استفاده کرد، اما یک چرخش وجود دارد: تحقیقات جدید منتشر شده در روز چهارشنبه (۲۶ اکتبر) نشان می‌دهد که وب ممکن است دو کهکشان را مشاهده کند نه یک کهکشان. این منطقه قبلاً توسط تلسکوپ فضایی هابل تصویربرداری شده بود، اما این نمای جدید واضح‌تر از همیشه است.
"وب" که به نظر می‌رسد ساخت آن برای ناسا نزدیک به ۱۰ میلیارد دلار هزینه به همراه داشته، یکی از گران‌ترین پلتفرم‌های علمی است که تا به حال ساخته شده و می‌توان آن را با برخورد دهنده بزرگ هادرونی در سرن و تلسکوپ هابل، مقایسه کرد.
تلسکوپ هابل یک تصویر جدید از منطقه ای مملو از ستاره در صورت فلکی کمان ثبت کرده است.
خبرگزاری مهر
.
علمی
. 1401/05/31
تمامی حقوق این سایت متعلق به آی‌لوک می‌باشد. سایت مپ